Ardeşen Duygulu köyü düğünleri, gelenek ve görenekleri, düğün videoları, Duygulu köyü son dakika gelişmeleri, Duygulu köyüne özgü yemekler, Ardeşen Duygulu köyünün tarihi, Duygulu köyü nerede, hangi il ve ilçeye bağlı, Duygulu köyüne ait haberler, son dakika gelişmeleri, tüm resim ve videoları bu haberimizde.

Duygulu, Rize ilinin Ardeşen ilçesine bağlı bir köydür. Yolunuz Karadeniz bölgesine düşer ve bu köyün yakınlarından geçiyorsanız Duygulu Köyü Resimleri ve Duygulu köyü videoları sizin de ilginizi çekebilir.

Ardeşen Haber ile ilgili web sitesi ve uygulamalar hangileridir. Karadeniz yöresine özgü haber kanalı var mı? Ardeşen Rize Arası Kaç Km? Ardeşen Hava Durumu? Rize Köyleri ve Ardeşen Köyleri ni merak ediyorsanız doğru adrestesiniz demektir.

İnternetten araştırma yapıyor memleketinizdeki ünlü sanatçı ve futbolcular kimler diye merak ediyorsanız ve Rizeli iseniz Rize Doğumlu Ünlüler  e göz atmak yararınıza olacaktır. Rizeli Ünlüler arasında Ardeşen Duygulu Köyünde doğan biri var mı? Ardeşen Doğumlu Ünlüler Kimler?

Duygulu, Rize ilinin Ardeşen ilçesine bağlı bir köydür.Köylüler Türkçeyi iyi biliyor olmakla birlikte kendi aralarında Lazca konuşurlar.
Yüzyıllar boyunca Lazca aslına uygun olarak “Tolikçet” veya “Tolihcet” olarak anılmış köyün adının “Akçaköy” olarak değiştirilmesi yönünde 1916 yılında Dâhiliye Nezareti (İçişleri Bakanlığı) tarafından gerekli hazırlıklar yapılmış fakat aynı döneme denk gelen Rus işgali nedeniyle yeni ismin uygulanmasına olanak bulunamamıştır. (1)
“Tolikçet” adı nihayet 1928 yılında “Duygulu” olarak değiştirmiştir. Ne var ki, “Duygulu” adının Lazca dil bilgisine göre “Duyguli” olarak telaffuz edilmesi gerektiğinden, Lazlara tuhaf gelen bu ad Türkçe konuşmalar dışında kullanılmamaktadır.
Duygulu, doğal sit statüsündeki Fırtına Vadisi içinde yer alır. Ardeşen’den Fırtına Vadisi boyunca Ayder’e ilerleyen karayolunun sağ yamacında, deniz seviyesinin yaklaşık 600 metre yükseğinde kuruludur. Ardeşen’e uzaklığı 16 kilometre, Rize’ye uzaklığı 62 kilometredir.Duygulu, Fırtına Vadisi’ne tepeden bakar.
Osmanlı tapu tahrir defterlerinde, Tolikçet’in en geç 15. yüzyıla kadar kurulmuş olması gerektiğini dair kanıtlar bulunmaktadır.
Tolikçet, Trabzon’un 1461 yılında Sultan II. Mehmet tarafından Osmanlı topraklarına katılmasını izleyen 1486 yılındaki ilk tahrir işleminden itibaren vergi ve asker vermeye başlamıştır. 1486 tarih ve 828 nolu tapu tahrir defterinde Tolikçet adı geçmemekle birlikte, sayılan bazı yer adlarının Tolikçet’i de kapsadığı varsayılabilir. (2) 1515 tarih ve 52 nolu tapu tahrir defterinde “Meşubalak” adında bir bölgeden bahsedilmektedir. “Meşubalak” bölgesi Çayat, Hiyat, Selaniki, Halkerva, Meleskirit, Tolikcet, Boğat ve Furtuna köylerini kapsayan bir bölgedir. (3) “Meşubalak” bölgesi, 1530 tarih ve 387 nolu tapu tahrir defteri ile 1554 tarih ve 288 nolu tapu tahrir defterinde de yer almaktadır. (4)
“Tolikçet” adının açıkça zikredildiği ilk metin, Kanuni Sultan Süleyman döneminde tutulmuş tarihsiz tapu tahrir defteridir. 1554-1566 yılları arasında tutulduğu tahmin edilen 442 nolu bu defterde “Meşrubalak” bölgesi altında “Tolikcet” adı açıkça sayılmıştır. (5) Bu kayıt, Tolikçet’in köy haline gelmesinin 1554-1566 yıllarında daha yakın olmadığını kesin bir şekilde tespit etmektedir. Tolikçet en geç 1550’li yıllara kadar köy haline gelmiş, asker ve vergi vermeye başlamıştır. Köy statüsünün kazanılmasından önce icap eden insan yerleşiminin yüz elli yıl geriye gittiğini varsayarsak, Tolikçet tarihinin en az 600 yıldan fazla bir zamanı kapsaması gerektiği ortaya çıkmaktadır.
“Tolikçet” adının geçtiği son tapu tahrir defteri, 1626 yılına ait olduğu tahmin edilen defterdir. 122 nolu bu defterde “Tolikcet” adı açıkça belirtilmektedir. (6) Sultan IV. Mehmet’in dönemine ait ve 1681 tarihli avariz defterinde “Tolihcet” köyü sayılmaktadır. (7)
Tolikçet’in Fırtına vadisindeki elverişli konumu, denize nispi yakınlığı, civar köylerin vücuda gelmiş olmaları, toprağın köyler arasındaki paylaşımı, vergi salınmasına uygun büyüklüğe ulaşmış olması ve benzer faktörler, Tolikçet’in o zamanlar bağlı bulunduğu Atina kazasıyla beraber Trabzon’un Osmanlı egemenliğine girdiği 1461 yılından çok önce yerleşime konu olduğunu düşündürmektedir. Tolikçet düşük sayılmayacak bir olasılıkla Kolhis’in ilk yerleşim yerlerinden biri olmalıdır ki, bu görüş bizi ilk miladi yüzyıllara kadar geri götürmektedir. Roma generalleri arkalarındaki ordularıyla Fırtına vadisinin içlerine doğru ilerlemeye başladıkları zaman, belki de Tolikçet’te hayat, şimdi hiç tanıdık gelmeyecek bir biçimde de olsa, olanca hızıyla sürüp gidiyordu. Tolikçet, tapu tahrir defterlerinde tespit edilebilen tarihten ve pek çoğumuzun sandığından çok daha eski bir Laz köyüdür.
Osmanlı döneminde Tolikçet “Davat” nahiyesine bağlı bir köydü. Davat nahiyesi sırasıyla Atina kazasına, Lazistan Sancağına ve Trabzon vilayetine bağlı bir nahiyeydi. Davat nahiyesi, Tolikçet ile beraber Bakoz, Kvançarer, Pilergivat, Timisivat, Sano, Mekakeskirit, Ğvant, Komilo, Abiçğo köylerini kapsayan bir idari bölgeydi ve şimdiki Hamidiye-Pazar civarında bir yerdi. Atina kazası ise şimdiki Pazar ilçesidir. (8) Ardeşen az nüfuslu bir köydü ve “Ğere” adını taşıyan nahiyeye bağlıydı. Ğere şimdiki Işıklı’dır.
1876 yılında Tolikçet 17 hane, 53 erkek nüfus barındıran bir köy olmasına karşılık, Ardeşen köyü 42 hane, 110 erkek nüfus barındırıyordu. (9) Anlaşılacağı üzere, Ğere’ye bağlı Ardeşen köyü Tolikçet köyünden sadece bir kat kadar daha büyüktü. Tarih ilginç bir şekilde, Ardeşen lehine ve Ğere (Işıklı) aleyhine gelişmiş gözükmektedir.
1842 tarihli Atina (Pazar) nüfus defterine göre (10), Tolikçet köyünün erkek nüfusu 41’dir. Atina kazasına bağlı en az erkek nüfusa sahip köy Tolikçet köyüdür. Buradan, eğer başkaca etkiler söz konusu olmamışsa, Tolikçet’in civar köylere oranla daha geç bir zamanda yerleşime konu olduğu sonucuna varılabilir.
1842 yılında Tolikçet erkek nüfusunun yaşlara göre dağılımı şöyledir: 0-10 yaşında 25 kişi, 11-20 yaşında 3 kişi, 21-30 yaşında 9 kişi, 31-40 yaşında 1 kişi, 41-50 yaşında kimse bulunmuyor, 51-60 yaşında 2 kişi, 61-71 yaşında kimse bulunmuyor, 71-90 yaşında kimse bulunmuyor.
Görüldüğü üzere, Tolikçet erkek nüfusunun büyük kısmı on yaşın altındaki çocuklardan oluşmaktadır, otuz yaşını aşmış kişi sayısı yalnızca üçtür. Günümüz dünyasında anlaşılması zor bu durum, çetin yaşam koşullarına, sağlık hizmetlerinin bulunmayışına ve savaşlarda yitirilen yetişkin nüfusa bağlanabilir.
1876 yılına ait Trabzon Vilayet Salnamesinde Tolikçet köyü mevcudu şöyle sayılmıştır: 17 hane, 53 erkek nüfus, 2 koyun, 12 keçi, 45 inek, 4 öküz.
Dikkat edilecek olursa, 1842 yılında 41 olan erkek nüfus 1876 yılında 53’e çıkmıştır. İki tarih arasındaki çeyrek yüzyılı aşkın zamana karşın erkek nüfusu sadece 12 kişi artmıştır. Nüfus artış oranı %29’dur. Günümüzün koşulları içinde çok düşük sayılabilecek bu artış, atalarımızın soylarını sürdürme konusunda karşı karşıya kalmış olabileceklerini çetin koşulları gözler önüne sermektedir.
Öte yandan, gerek tapu tahrir kayıtlarında gerekse vilayet salnamelerinde kadınların sayıma dâhil edilmemiş olması ilginçtir, gelgelelim söz konusu dönemlerin tarihsel şartları içinde anlaşılabilir bir durumdur. Kadınlar, vergi değerleri olmadığı gibi askerlik değerleri de bulunmadığı için defterlere dâhil edilmemiş olmalıdır.
Erkek nüfus sayısı kadar kadın bulunmuş olabileceği varsayıldığında, 1842 yılında Tolikçet’te 80 civarında insan yaşadığı ortaya çıkmaktadır. Bu sayı, 6.650 kişi civarında olan Davat nahiyesi toplam nüfusunun %1,2’sini oluşturmaktadır.
1842 Atina nüfus defterine göre, köyün imamı Abdullah’ın oğlu Topaloğlu Ali, köyün muhtarı ise İbrahim’in oğlu Francioğlu Osman’dir. Aynı defter kayıtlarından iki kişinin Bafra’da bulunduğu, iki kişinin de Bahriye’de asker olduğu anlaşılmaktadır.
Nüfus defterine göre, Tolikçet’te Topaloğlu, Munisoğlu, Francioğlu, Aleksioğlu, Cepnioğlu, Dandonaoğlu, Demircioğlu, İskenderoğlu, Kesicioğlu, Kırancıoğlu, Mutioğlu, Skandaroğlu aileleri yaşamaktadır.
Tolikçet’in nüfusu, 1997 nüfus sayımına göre 337 kişi, 2000 nüfus sayımına göre 639 kişidir.
Köyün ekonomisi hemen hemen bütünüyle çay tarımına dayalıdır. Çay dışı tarım ve hayvancılık küçük ölçülerde yapılmaktadır ve yalnızca evsel ihtiyaçların giderilmesine dönüktür. Çay tarımından elde edilen gelirlerin yetersizliği ve eğitim kurumlarına yakın olma isteği ve benzeri endüstriyel faktörler köyden kente göçü dikkate değer ölçülerde zorlamaktadır.
Köyde ilköğretim okulu, sağlık ocağı, içme suyu şebekesi ve kanalizasyon yoktur; elektrik ve sabit telefon vardır, köy yolu betonlanmıştır.