Demirci, Trabzon ilinin Akçaabat ilçesine bağlı bir mahalledir. 1958 yılına kadar köyün adı Fiz Köyü idi. Sonradan, tüm Anadolu'da yapılan uygulamaya paralel olarak, Türkçe olmayan adları Türkçeleştirme politikası sonucunda, köyün adı Demirci Köyü olarak değiştirilmiştir.
Doğu Karadeniz Bölümü'nün hemen her kesiminde olduğu gibi, burada da Rumların ve Türklerin, çok uzun yıllar boyunca bir arada yaşamış olmaları, örf ve adetlerde, dilde, yemeklerde, yaşam biçiminde, her iki kesim için de büyük büyük etkiler yaratmıştır. Nitekim, Kalandar (yılbaşı 13 Ocak) akşamı çocuklar tarafından evlere torbalarla kuru yemiş atılır. Paskalyalarda yumurta boyama ve tokuşturma adetleri hala sürmektedir. Aynı etkileşimi yemeklerde de görmek mümkündür.
Mahallede gelin isteme, alma, götürme sırasında bir takım adetler uygulanmaktadır. Başlık parası yoktur; ancak koç parası, sandık parası, kapının üstüne bıçak sormak, yedi parası (yedi, düğünden bir hafta sonra gelinin baba evine ziyareti) gibi adetleri vardır. Ziyarede gidip gelme, yama bağlama, hocalara okunma gibi batıl inançlar özellikle kadınlar arasında yaygındır. Geleneksel giyim ise hemen hemen terk edilmiş gibidir.
Geniş bir yerleşim alanına yayılan Demirci köyü, buraya ilk yerleşenlerin adından kaynaklanan Karpuzlu, Kolotlu, Komarlı, Çatırdağı, Küçük Fiz ve Ortamahalle kısımlarından oluşur. Köy, Söğütlü Deresi'nin hemen yanından başlayıp doğuya ve güneye doğru uzanmaktadır. Genel olarak engebeli bir görünüm arz eden arazinin yapısı yer yer kalker, granit ve killi bir yapıya sahiptir. Ovalık alan yok gibidir. Arazi yukarıdan bakıldığında bir plato görünümü arz eder. İklimi, tipik Türkiye'de Karadeniz iklimi olan ılık, nemli ve her mevsim yağışlı bir özellik göstermektedir.
Mahallenin; kuzeyinde Akçaabat, batısında Helvacı ve Çınarlık, güneyinde Akören, doğusunda ise Demirtaş yer alır. Mahallenin deniz seviyesinden yüksekliği 434 metredir.
Mahallenin iklimi, Karadeniz iklimi etki alanı içerisindedir. Bununla beraber, zaman içinde toprak örtüsünde meydana gelen değişimler, iklimi de etkilemiştir. Rumların göçünden sonra, diğer köylerde olduğu gibi, Fiz Köyü'nde de, Rumların koruması altında olan ağaçların büyük çapta kesimine şahit olunmuştur.
Halk fakir olduğu için, yemek pişirmek için ihtiyacı olduğu odunu satın alamamaktaydı. Zamanla, köy içinde ve çevresinde artık kesilecek ağaç ve çalı kalmamıştı. Yeşillik ve ağaç kıyımından sonra, tütün tarımcılığı rağbet kazanmış ve tütünün daha az yağmur istemesine rağmen, tütün dikimi sırasında büyük su sıkıntıları yaşanmaktaydı. Bu durum, bütan gazının yakıt olarak kullanılmaya başlamasına kadar sürmüştür. İzleyen bir-iki on yıldan sonra Kalanima Vadisindeki bitki örtüsünün ve iklimin yine eski haline ulaştığı gözlemlenmiştir.
Mahallenin ekonomisi tarıma dayalıdır. Yetiştirilen ürünlerin başında tütün ve mısır gelmektedir. Diğer sebzelerle yapılan hayvancılık aile işletmeciliği şeklindedir. Toprak işlemede makine kullanımı pek yaygın değildir. Toprağın babadan oğula geçmesi yoluyla toprak, devamlı parçalanmış ve çok küçük parçaların oluşmasına sebep olmuştur. Toprakta gübre kullanımı yeterli fakat İlaç kullanımı yetersizdir. Fakat topraktan elde edilen gelir yeterli olmadığından halkın bir kısmı köy dışında çalışmak zorunda kalmıştır. İstanbul, İzmir, Trabzon, Bolu, Düzce gibi şehirlere göçler çoktur. Ticaret ve esnaflık oldukça yaygın mesleklerdendir. Köy sınırları içerisinde işletilen maden taş ocağı ve fabrika yoktur.
İlk yorum yazan siz olun
Trabzon Haberleri
Kuştul Manastırı
Maçka Lapazan Yaylası
Kurtdağı Yaylasından Sisli Manzara
SultanMurat Yaylası Uçurtma Şenliği
Tonya ilçesi Tarihçesi ve Tonya Köyleri