Süleymaniye, Antalya ili Akseki ilçesine bağlı bir mahalledir. Eski adı Simyan'dır. Süleymaniye beldesi bulunduğu coğrafyanın en eski yerleşim birimlerinden biridir. Akseki'ye 42 km, Seydişehir'e 38 km mesafededir.
Doğusunda Değirmenlik, batısında Bademli ve Kuyucak, güneyinde Salihler, kuzeyinde ise Değirmenlik ve Bademli yaylaları ile sınırlıdır. Süleymaniye Akseki'nin en geniş araziye sahip beldelerinden biridir. Kuzeyinde meşhur Hadım Yaylası dört tarafından kaynayan pınar suları, yemyeşil çimleri ve yoncası ile Akseki yöresini en güzel yaylalarından biridir.
1950 – 1960 yıllarına kadar asırlarca devam eden kervan yolculuğu zamanında Süleymaniye bulunduğu mevki itibariyle Seydişehir – Manavgat arasında herkes tarafından bilinen bir merkezdi. Manavgat ve Akseki'den kalkan kervan mutlaka haftanın Salı akşamını Süleymaniye'de geçirirdi. Çarşamba günü Seydişehir'e ulaşır ve Akseki'nin tüm ihtiyaçlarına cevap veren Perşembe pazarından sonra yola çıkıp yine Süleymaniye'ye gelirdi. İki Merkez arasında başka konaklama yeri yoktu.
ANTALYA HABERLERİ İÇİN TIKLAYINIZ
ANTALYA İLİNDE DOĞAN ÜNLÜLER İÇİN TIKLAYINIZ
Süleymaniye ile Seydişehir arasındaki Oklukbeli korkunç bir geçittir. Kış günlerinde bu geçitten geçemeyen ve Büyükyellice ve Küçükyellice gibi fırtınanın dehşet açtığı yerlerde çok insanlar hayatını kaybetmişlerdir. Yolda kalan kervanları, gece yarısı ellerinde çıra meşalesi ile Süleymaniyelilerin kurtardığı çok olmuştur.
Kimin tarafından yaptırıldığı bilinmeyen ve bir kervansaray mahiyetinde olan mahallenin ucundaki han, kervanların konaklama yeri olarak kullanılmıştır. Bazı haftalarda bu han kervan yolcularına yeterli gelmez ve yolcular mahalledeki diğer misafir odalarına ve evlere taksim edilirdi. Bu sebeple yabancılarla tanışılır ve dostluk ve ahbaplıklar pekiştirilirdi. Şu anda bu tarihi hanın yerinde Mahallenin Eski İlkokulu bulunmaktadır.
Süleymaniye'nin geçmişteki vasıflarının birincisi hayvancılık ve sürücülüktü. Beldenin diğer bir geliri ve geçim kaynağı ise nakliyecilikti. Motorlu vasıtaların olmadığı devirlerde her türlü nakliyecilik hayvanlarla yapılmaktaydı. Her hafta yolculuğu takip edenler arasında Hasan Onbaşı, Hüseyin Onbaşı, Ahmed Onbaşı, Halis ve Muharrem Onbaşılar, Halil İbrahim, İbrahim Sarı, Halil Güçlü gibi eski kişiler başta gelmekteydi. Bu kişiler beldenin ihtiyaçlarını bedava olarak getirmekteydiler. O günlerde İstanbul ve İzmir gibi büyük şehirlerden gelenler Seydişehir'den Akseki'ye atlara binerek giderlerdi. Bunun adı binit olarak bilinmektedir. Binit bulamayan hayvan sahipleri pazardan buğday alır öğütür ve unu Akseki yörelerinde satardı. Bunun Adı da Pazar Yükü olarak bilinirdi ve o günün en kazançlı bir işi idi. Süleymaniye mahallesinde ilk medrese 1925-1926 yıllarında açılmış ve eğitime başlamıştır.
1914 yılında Birinci Dünya Savaşı (Seferberlik) başlayınca, Osmanlı Devleti'nin İttihatçı hükümeti Kağras’ın 20 km kuzeydoğusunda olup, bugün bir belde olan Süleymaniye (simyan) mahallesine bir karakol ihdasına uygun görmüşler. Bunun sebebi de şu: Konya'nın Seydişehir kazasından Akseki köylerine geçiş; Toros dağlarının sıradan Alacabeli, Oklukbeli, Rezebeli ve Akçalarbeli gibi geçitlerden kervanın geçmesi lazım. Bu geçitlerin içinde en kestirme yol, Oklukbeli olduğu ve bu kervanın günde en çok 35–40 km. yol alacağı, sonunda bir yerde konaklayıp geceyi geçirmesi lazım geleceğinden, Simyan'da da Anadolu Selçuklularından kalan bir kervansaray bulunması sebebiyle kurulan Karakol, 1922 senesine kadar burada kalıyor. 1922 yılında Kağras, nahiye teşkilatı içine girince, Simyan’daki Karakol Kağras’a intikal ediyor.
Beldede, ilköğretim okulu vardır. Fakat öğrenci sayısının azlığından taşımalı eğitimden yararlanılmaktadır. Belde nin içme suyu şebekesi mevcut olup, kanalizasyon şebekesi yoktur. Sağlık ocağı ve sağlık evi vardır. Sağlık evinde bir ebe görevlidir. Beldede ayrıca ulaşımı sağlayan yol asfalt olup beldede elektrik ve sabit telefon ve adsl internet vardır.