Safranbolu Tayyip köyü düğünleri, gelenek ve görenekleri, düğün videoları, Tayyip köyü son dakika gelişmeleri, Tayyip köyüne özgü yemekler, Safranbolu Tayyip köyünün tarihi, Tayyip köyü nerede, hangi il ve ilçeye bağlı, Tayyip köyüne ait haberler, son dakika gelişmeleri, tüm resim ve videoları bu haberimizde.
Tayyip, Karabük ilinin Safranbolu ilçesine bağlı bir köydür. Yolunuz Karadeniz bölgesine düşer ve bu köyün yakınlarından geçiyorsanız Tayyip Köyü Resimleri ve Tayyip köyü videoları sizin de ilginizi çekebilir.
Safranbolu Haber ile ilgili web sitesi ve uygulamalar hangileridir. Karadeniz yöresine özgü haber kanalı var mı? Safranbolu Karabük Arası Kaç Km? Safranbolu Hava Durumu? Karabük Köyleri ve Safranbolu Köyleri ni merak ediyorsanız doğru adrestesiniz demektir.
İnternetten araştırma yapıyor memleketinizdeki ünlü sanatçı ve futbolcular kimler diye merak ediyorsanız ve Karabüklü iseniz Karabük Doğumlu Ünlüler e göz atmak yararınıza olacaktır. Karabüklü Ünlüler arasında Safranbolu Tayyip Köyünde doğan biri var mı? Safranbolu Doğumlu Ünlüler Kimler?
Tayyip, Karabük ilinin Safranbolu ilçesine bağlı bir köydür..Hicri 937 Miladi 1530 yılı Muhasebe-i Vilayet-i Anadolu Defterinde Taraklu-Borlu Kazası Köyleri ve Vakıfları. Ayrıca ,Hicri 1314 Miladi 1896 yılı Kastamonu Vilayet Salnamesi'nde bu bölgede Çiftlig i TAYYİP ve TAHİR ve YUSUF adlı kişilere ait çiftlik oldugu anlaşılmakta ve köyün adıda buradan gelmektedir.
Tayyip köyünde düğünlerin geleneksel özellikleri vardır. Fakat gerek teknolojinin gelişimi gerekse ekonomik gelişmeler bazı gelenekleri değiştirmiştir. Düğünler genelde davul-zurna eşliğinde yapılırdı. Cuma günü baklava bağlama dediğimiz tatlıları hazırlama işlemleri başlardı. Salı gün akşamı damat evinde köylü gecesi düzenlenirdi. Buradaki amaç ertesi gün çalışacak ve misafirlere hizmet edecek gençleri ağırlamaktır. Çarşamba günü sabahtan 11-14 arası kız tarafı ve yakın çevreleri erkek evine gelir ve ağırlanır. Saat 14'ten sonra ise danacı diye adlandırılan genç çevresi (gelinin erkek kardeşleri varsa öncülük eder.) düğün evine gelirler. Geç saatlere kadar, belki de sabahlara kadar eğlenilirdi. Çarşamba günü ikindi saatlerinde damada kına yakılır, aynı gün akşamı geline gelin evinde kına yakılır ve kadınlar kendi aralarında eğlenirler. Perşembe günü ise saat 11 civarında kız almaya gidilir. Gelin çıkması davul-zurnaeşliğinde saat 14-15 civarlarında olur. Cuma günü ise duvak dediğimiz kadınların düğünü vardır. Öğle saatlerinde başlar ve Cuma namazından sonra damadın içeriye gelerek gelini dışarıya çıkarmasıyla duvak sona erer. Aynı dügün gelenegi cumartesiden başlayıp pazartesi günü de biter. Kişiler isteklerine göre cumasına veya pazarına dügün yapabilirler. Pazar günü ise damat-gelin yakın çevresini yanına alarak baba evini ziyarete gider. 3 gecelik dediğimiz bu olayda sofra kurulup yemeğe başlayasıya kadar damat kimseyle konuşmaz.Sofraya oturduğunda yemeğe hemen başlanmaz. Sofrada yemeğin üzerine kaşıklar çatılır ve beklenir. Gelinin babası damada bir hediye vadeder (bu genellikle tarla veya hayvan olur). Bu hediyeden memnun kalınırsa yemeğe başlanır ve damadın dili çözülür. Daha eskilerden yani köylerde yol ve motorlu araç olmadığı zamanlarda kızın çeyizlerinden oluşan başlık arabası öküz arabası idi. Öküzlerin koşulduğu boyunduruğun ortasına büyük bir çan bağlanır ve araba süslenirdi.Dünürşü dediğimiz damat tarafının kadınları ve erkekleri kendi aralarında at yarışları düzenlerlerdi. Gelin at ile getirilirdi.Atın özellikleri ve güzelliği çok önemliydi. Yolların yapılması, arabaların çoğalması ile bu gelenek kalkmıştır.
Ramazan ve Kurban Bayramından 1 gün önce Zıyrat dediğimiz mezarlık ziyaretleri yapılır. Topluca namaz kılınarak geçmişlerin anısına dualar okunur. Ev hanımlarının evlerde yaptığı helvalar yufka içerisine konularak mezarlığa gelen ziyaretçilere sunulur bir sofra oluşturulup herkes bu yufka ve helvadan tadar. Bayram günü ise namazdan sonra yaşlılar öne geçmek suretiyle sıra olunur ve bayramlaşma yapılır.
Mayıs günü türbede ateşler yakılır, yemekler pişer, adakları olanların getirdiği hayvanlar kesilir ve çevredekilere dağıtılır. Topluca namaz kılınır ve dualar okunur. eskidenTepe ziyrat denilen tepeye gidilir. Burada dualar edilir adak kesilirdi.fakat son 10 yıla yakın zamandır köy meydanında 6 mayıs hıdrellez günü gurbetteki ve çevre köylerdeki vatandaşların katılımı ile bir bayram havasında geçmektedir.
Köylerimizde her türlü yemek yapılmaktadır. Geniş bir yemek kültürüne sahiptir. Özel günlerde yapılan ve davetlilere ikram edilen en ünlüleri perişke, lokum, mıklama, malak çorbası, zıyratlarda miyana helvası, ev makarnası, özel günlerde yapılan aşure yemeklerini, kabak tatlılarını, el işi kadayıfları sayabiliriz.
Doğusunda Yağmurlu Köyü, batısında Bartın İli Ulus ilçesine bağlı ulupınar, kuzey doğusunda Bartın İli Ulus ilçesine bağlı Karakışla köyü, kuzeyinde Bartın İli Ulus ilçesine bağlı Kayabaşı köyü, güneyinde Bartın İli Ulus ilçesine bağlı Bahçecik köyü, güney doğusunda Nebioğlu köyleri bulunmaktadır.Deniz seviyesinden 300 m yüksekliktedir. köyün ve mahallelerinin içme suyu sorunu yoktur,ama yolları stabilizedir. Köyün doğusundan başlayıp batısına kadar Ovacuma deresi geçmektedir
Tayyip Köyüne ulaşım Safranbolu İlçesin den Bartın istikametine doğru 45 km gidildikten sonra ana yoldan 3 km ayrılıp köye ulaşmış oluyoruz. köy Bartın İl sınırında bulunmaktadır
Köyün iklimi: Tipik karadeniz iklimi etki alanı içerisindedir.Genel özellikleri şunlardır:
Her mevsim yağışlıdır. (KÜRESEL ISINMA SONUCU BU MÜMKÜN OLMAMAKTADIR)
Batı Karadeniz Bölümünde maksimum yağış sonbaharda, minimum yağış ilkbaharda düşer. Yıllık yağış miktarı 1000–1500 mm’dir.
Orta Karadeniz Bölümünde ise maksimum yağış kışın, minimum yağış yazın düşer. Yıllık yağış miktarı 800–1000 mm’dir. Karadeniz ikliminin görüldüğü alanlarda kar yağışlı günlerin ortalaması 18 gündür.
Yıllık ortalama sıcaklık 13-15 °C’dir.
Ocak ayı ortalama sıcaklığı 6-7 °C’dir.
Temmuz ayı ortalama sıcaklığı 21-23 °C’dir.
Yıllık sıcaklık farkı 13-15 °C’dir.
Doğal bitki örtüsü ormandır. Yüksek alanlarda Alpin çayırlar görülür.
Köyün ekonomisi tarım ve hayvancılığa dayalıdır.
Halkın geçim kaynağı genel olarak hayvancılık ve ziraatcılık olmasına rağmen, son zamanlarda köyde 1980-90 yılları arasında büyük bir gurbetçilik başlamış ve hızla nüfus azalması olmuştur, köyde sadece emekli kesim kalmaktadır desek yanlış olmaz. köyde kıraathane ve bakkal yoktur, halk ihtiyaçlarını; Abdipaşa ve Ovacuma Beldelerinde haftanın belirli günlerinde kurulan halk pazarlarından temin etmektedirler. Ayrıca son dönemlerde çevre ilçe esnafları köylerdeki Pazar potansiyelini fark edip servis araçları ile köylere servis sağlamaktadırlar.
Köyde ilköğretim okulu vardır ve kapalıdır. Ovacuma beldesine taşımalı sistemle eğitim yapılmaktadır. Köyde, içme suyu şebekesi var olup kanalizasyon şebekesi yoktur. PTT şubesi ve PTT acentesi yoktur. Sağlık ocağı ve sağlık evi de yoktur. Köye ulaşımı sağlayan yol stabilize olup köyde elektrik ve sabit telefon vardır.