Bugün bir video gördüm. İnsan olduğu tartışmaya bile açık olmayan bir cani acil serviste elleri kelepçeli iken, kendisini muayene etmeye gelen genç bir hekime kafa atarak kaşının açılmasına sebep oldu. Şaırdık mı? Tabiki hayır. Çünkü sağlıkta şiddet artık sağlık profesyonellerinin dördüncü öğünü oldu. Yemeden duramıyoruz! Artık şiddetten korkmuyoruz. Biz artık şiddetin bağımlılık yapmasından korkuyoruz!
Yeter yahu yeter. Biz usandık. Neden usandık biliyormusunuz; Her gün sağlık kuruluşlarına gelenlerden azar işitmekten usandık, çalışanlara şiddet uygulanmasından usandık, bu şiddeti görmeyenlerden usandık, şiddet uygulayanların elini kolunu sallayarak gezmesinden usandık, etkin bir sağlıkta şiddet yasası çıkmamasından usandık!
Bir toplumun annesinin, babasının, çocuğunun sağlığını ve canını emanet ettiği kutsal sağlık çalışanları bu kadar mı değersiz? Ya hu savaşta bile düşman sıhhıye ye dokunmuyor. Daha nasıl anlatalım anlaşılmak için.
Sağlık profesyoneleri bütün hastalarına kendi ailesi gibi yaklaşıyor. Çünkü hepsi okul hayatında bunun eğitimini (empati) aldı. Ancak gel gelelim kurumlarda “hasta hakları” adında birimler var. Hasta, çalışan ile ilgili bir şikayeti olduğunda bu birime müracaat ediyor. Ayrıca da telefonundan üç tuşa basarak ta çalışanı şikayet etme hakkına sahip. Ancak “çalışan hakları” diye bir birim yok maalesef. Çalışan şikayetini sosyal medyaya yapmak zorunda kalıyor.
Sağlık mensupları artık tükendi.
Uzun çalışma sürelerine mi göğüs gersin, malpraktis sigorta ücretleri ve davalarına mı göğüs gersin, düşük kazançlar ile ekonomik mücadelesine mi göğüs gersin yoksa şiddete mi göğüs gersin bilemiyor.
Her gün işe giderken ailemiz ile helalleşerek çıkıyoruz. Yaşıyoruz işte öylesine…